Hemelblauw is een optisch weerfenomeen dat bijna elke dag te zien is, maar desondanks toch heel interessant. Marcel Minnaert legde al uit dat het blauwste deel van de hemel te zien is op ongeveer 65 tot 95 graden van de zon. Dus als je met je linkerzij naar de zon gaat staan en je arm zijwaarts naar de zon uitsteekt, dan maak je met je andere arm een rechte hoek naar boven. Daar kun je ongeveer het donkerste blauw zien.

Blauw licht is eigenlijk heel bijzonder. Zonder een atmosfeer, bijvoorbeeld op de maan, heb je geen blauwe lucht. Het ontstaat doordat het zonlicht telkens botst met de zuurstofmoleculen in de atmosfeer. Bij al die botsingen wordt het blauwe licht meer afgebogen dan de andere kleuren. Rood licht gaat bijvoorbeeld het vaakst rechtdoor. Als je wegkijkt van de zon, zie je dus de kleur die het meest en het vaakst afgebogen wordt, en dat is blauw. Deze afbuiging van blauw licht heet Rayleigh-verstrooiing, en is heel sterk voor blauw licht en zwak voor rood licht.

Als je richting de zon kijkt (let wel op voor je ogen!) zie je dat het blauw snel valer wordt en vlak bij de zon vrijwel wit is. In de richting van de zon is het zonlicht namelijk het minst afgebogen (het komt in een rechte lijn naar je toe) en dus zie je alle kleuren van het zonlicht gemengd, als wit.