Als een tbs’er opnieuw de fout in gaat ontstaat er grote maatschappelijke ophef. Het liefst willen we daarom alles meten en voorspellen. Maar de enige zekerheid die we hebben is dat mensen altijd onverwachte dingen doen. Wat zegt dat over de betrouwbaarheid van risicoanalyses in de tbs? Je kunt proberen onzekerheden zoveel mogelijk proberen te beperken. Maar wordt het daar veiliger van? Dr. Marleen Nagtegaal (WODC) doet onderzoek naar tbs-beleid. Welke afwegingen worden daar gemaakt? En hoe hebben media, politiek en de maatschappij invloed op het aantal onzekerheden dat we toelaten?